Vrijdag 10 januari

10-01-2014

Vandaag gaan we met Rex en Simon (de secretaris van CESRUD) op stap om te kijken welke huisjes er gebouwd zijn m.b.v. de financiële ondersteuning van de stichting Mondiale woonhulp. In de tussentijd kunnen Barack en Kwesi er voor zorgen dat de airco van ons busje weer wordt gemaakt en ook de autosleutel want die blijkt gisteren te zijn gebroken. Al het goede komt in drieën dus ik hoop dat we nu onze drie mankementen aan de bus hebben gehad (05-01: kapotte versnellingsbak; 09-01: kapotte airco en gebroken autosleutel) :-). Nu moet ik zeggen dat auto's hier ook meer te lijden hebben dan bij ons. Kwesi vertelde ook al dat er veel auto' vanuit Nederland worden geïmporteerd. Wat bij ons weggaat als oude auto wordt hier als nieuw gezien. Dat er minder waarde aan een auto wordt gehecht blijkt al direct bij het weggaan. Wij zitten bij Simon in de auto en deze botst bij het achteruitrijden vrij hard op een betonnen put. We horen en voelen allemaal de klap. In plaats van te kijken wat de schade is rijdt Simon gewoon vooruit weg. Ook later op de route botsen we op van alles en nog wat en lijkt het er zelfs op dat we moeten gaan duwen maar bij alles wat er gebeurt wordt gewoon doorgereden. De bezoeken bij de families die een huisje hebben gekregen zijn indrukwekkend en ook moeilijk omdat het voor ons als westerling niet voor te stellen is hoe de mensen hier leven. De huisjes zijn allemaal zo goed als leeg. Later blijkt dat niet alleen te zijn omdat de mensen bijna geen spullen hebben maar ook omdat ze wisten dat we kwamen en ze hadden opgeruimd. Stoelen, banken, bedden, tafels en kasten kennen ze hier niet. Alles vindt plaats op de grond of op natuurlijk materiaal zoals stenen, takken en boomstammen. De mensen slapen op gevlochten matten. Koken gebeurt hoofdzakelijk buiten of anders in een hoekje van de kookhut. De mensen wonen in compounds. Meerdere gebouwtjes (soort van lemen hutjes) bij elkaar en samen ommuurd. De armoede is hier groot. We zien nu ook voor het eerst kinderen met bolle buikjes van de ondervoeding. Een man die ook een huisje heeft gekregen geeft ons als dank een zak vol eieren terwijl hij zelf bijna niets te eten heeft en al zijn kleren gescheurd zijn. Heel moeilijk om aan te nemen omdat je zelf deze eieren helemaal niet nodig hebt. Maar het is ook kwetsend voor de man om ze niet aan te nemen dus nemen we ze mee. We bezoeken ook een school. Deze is net de vorige dag weer begonnen en veel kinderen maar ook leraren zijn nog niet komen opdagen. In een klaslokaal zien we een liedje in het engels op het bord staan over allerlei lichaamsdelen. Lydia en ik besluiten spontaan om te vragen of we met de kinderen 'hoofd, schouders, knie en teen' mogen zingen. Dat mag. We doen eerst de Nederlandse versie en vertalen hem dan in het engels. De kinderen en ook de leraar vinden dat erg leuk. We hebben nog ballonnen bij ons en deze worden aan de kinderen uitgedeeld. We brengen ook een bezoek aan de chief van het gebied. We nemen een fles Jenever voor hem mee. Het bezoek is heel apart. Er gelden rare regels. Zo mag de chief niet rechtstreeks worden aangesproken. Er loopt een man naast hem tot wie je het woord richt en hij verteld het aan de chief die het natuurlijk allang zelf heeft gehoord. Als de chief antwoord is dat weer via deze persoon. Het bezoek zelf is wel gezellig. De chief en Rita en Elly spreken hun dankwoorden uit. De chief zou wel één van de vrouwen willen houden maar dan mocht ze niet getrouwd zijn en geen kinderen hebben dus helaas pindakaas voor hem gaan we toch maar weer allemaal terug naar Nederland. Als dank krijgen we van de chief een levende haan en een parelhoen. Die mogen vast niet mee in de koffer dus die geven we maar af bij het vrouwencentrum. Lydia en Rita hopen dat we deze niet te eten krijgen omdat ze deze haan en parelhoen bewust hebben gezien. Terug bij het vrouwencentrum krijgen we een overheerlijke lunch met kip, gebakken rijst en gebakken plantain (soort banaan). De rest van de middag hebben we vrijaf terwijl Rita en Elly in gesprek gaan met de bestuursleden van het vrouwencommité. Wij gebruiken deze tijd om alle knuffels en al het speelgoed voor de weeskinderen te verzamelen, om even te dutten, te whatsappen en te lezen. En natuurlijk om ons dagboek bij te werken. Voor het avondeten heeft Agnes een traditioneel Ghanees gerecht bereid. Het ziet er niet zo smakelijk uit maar we besluiten het wel te proeven. Het is niet heel erg lekker maar ook niet vies. Lydia heeft een stuk vlees dat voornamelijk uit bot bestaat. Omdat we buiten eten en daar niet veel verlichting is kunnen we niet zien wat het is. Eenmaal binnen zegt Agnes doodleuk 'Yeah that's the head of the guinea fowl (de parelhoen)'. Deze was dus al geslacht en inderdaad op ons bord beland :-). En in het licht is ook duidelijk te zien dat het het hoofd van de parelhoen is. Tijdens het eten is Elly ineens verdwenen. Rinus gaat na een tijdje kijken en blijft ook weg. We horen van het personeel al dat er is overgegeven in de gang. Rinus komt na een tijdje terug. Hij blijkt de schuldige. In een heftige niet tegen te houden golf is het eten in de gang al naar buiten gekomen . Elly blijkt met diaree op bed te zijn gekropen. Ook Lydia wordt getroffen en samen met Rinus blijven zij alles er uitgooien. Van nachtrust komt dus niet veel...