Zondag 12 januari

12-01-2014

Het is zondag en dus alweer een week geleden dat we uit Nederland vertrokken. Het voelt als een maand. We hebben zo veel gereisd en gezien en gevoeld en geproefd dat het vertrek een eeuwigheid geleden lijkt. We beginnen de zondag heel toepasselijk in de kerk. Volgens Agnes duurt de dienst een uur, volgens Rex anderhalf uur en in de praktijk duurt deze twee en een half uur :-). De dienst wordt druk bezocht. De kerk zit vol en veel mensen moeten de dienst buiten de kerk volgen. De preken worden deels in het Engels en deels in het Ghanees (in het noorden spreken ze (Gurune) gehouden. Ze worden afgewisseld met muziek, zang en dans. Deze sessies zijn in tegenstelling tot de preken niet te vergelijken met de Nederlandse gezangen. Ze zijn vrolijk en swingend en opzwepend. Na de dienst gaan we naar Hanna's varkensfokkerij in Nangodi. Elly was te ziek en kon helaas niet mee. We hadden een telefoonnummer van Hannah gekregen maar hierin miste een cijfer waardoor we Hannah niet van te voren van onze komst op de hoogte konden stellen. We hoopten maar dat ze thuis zou zijn. Gelukkig was dat het geval en we werden heel hartelijk ontvangen. Op weg naar de varkens werden we omringd door kinderen die allemaal onze handen vast wilden houden. De varkensstallen zagen er heel mooi en vooral ook heel schoon uit. Er was net afgelopen maandag een waterput geplaatst wat de werkzaamheden enorm had vergemakkelijkt. De put staat bij de stallen maar is voor openbaar gebruik. Terwijl wij bij de stallen zijn wordt er voortdurend van de pomp gebruik gemaakt. Het is niet te geloven wat de vrouwen hier kunnen tillen en dat dan ook nog eens op hun hoofd meenemen. De vrouwen hebben tonnen en schalen met het formaat van de zwarte cementtonnen die wij in Nederland kennen. Die gaan vol met water en worden op hun hoofd getild! Daarbij worden ze vaak wel even geholpen maar dan nog. Ik denk dat ik de ton zelfs slepend nog niet van zijn plek had gekregen :-). We hebben ook wat knuffels meegenomen waaronder twee varkenshandpoppen. Achter een muurtje houden we een kleine poppenkast voor de kinderen. Helaas spreken ze geen Engels en ons Ghanees is nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Verder dan 'Nabaa' (het gaat goed) en 'Bulika' (goedemorgen) komen we niet. We blijven nog even met Hannah bij de varkens zitten, waarbij Hannah ons verteld hoe het met de varkenshouderij en de vrouwen die het runnen gaat. 's Avonds zijn we bij Rex thuis uitgenodigd voor een etentje met het bestuur van CESRUD. Omdat veel van ons nog met maag- en darmklachten rondlopen zien we wel een beetje tegen het eten op. Het is ook redelijk donker dus je kunt het eten niet goed zien. Ik blijk een kommetje met een soort vissensoep te hebben gekregen en ja hoor met vissenkop! Alleen de geur al maakt dat mijn maag zich nogmaals omdraait. Hoe krijg ik dit nu weer met goed fatsoen weggewerkt? Als blijkt dat er een schaaltje te weinig is grijp ik mijn kans. Ze mogen die van mij wel hebben :-). Daar voor in de plaats zou ik stew krijgen maar die vergeten ze gelukkig. De rijst en de salade die ik overhoud zijn heel goed in te nemen. Rita en Elly bespreken de gang van zaken en de wensen van de vrouwen met het bestuur. Na de maaltijd krijgt Rex een fotoboek aangeboden waarin foto's en verhalen van 20 jaar samenwerking met de Ghanawerkgroep Roden zijn opgenomen. Rex vindt het prachtig.